Herinneringen uit de geschiedenis van De Vijf Vocalen
Meneer Immers
In november 1965 ben ik begonnen op de schoolboekenafdeling bij de Vijf Vocalen. De
boekhandel had in die periode de beschikking over een inpakker en twee bezorgers.
Eén van die bezorgers heette Leen en de andere, volgens mij Rob. De inpakker was de
heer Immers
Op deze foto is hij begin 40. De heer Immers was een zwijgzame, volgens ons, rustige
man. Zijn pakjes waren kunstwerken, Keurig zonder teveel gebruik te maken van touw
en cellotape. De heer Visser zag op het laatste trouwens, ook bij de verkopers,
streng toe.
Veel is verder bij mij niet over de heer Immers bekend. Hij was vaak ziek. Zijn vrouw
kwam dan eens in de maand zijn bruine loonzakje halen en verdween weer. Zij droeg,
zoals zoveel vrouwen in die tijd, een driekanten hoofddoek.
De heer Immers bleek na de tweede wereldoorlog in Indonesië deelgenomen te hebben aan
de politionele acties. Hij verhaalde daar overigens zeer zelden over. Eén verhaal staat
mij echter nog bij.
Meneer Immers was met zijn eenheid op patrouille. Plots kwam een Plopper uit bosjes.
De heer Immers zei:”Hij eran of ik eran en ik schoot hem dwars voor zijn harses.”
Steeds als hij dat vertelde sprongen de tranen in zijn ogen. Ik begreep hier niets van.
Pas veel laten kwam ik tot de conclusie dat hij geleden moet hebben aan Posttraumatisch
stresssyndroom (PTSS). Dit wat iets waar toen niemand van gehoord had, laat staan
rekening mee hield.
Als de heer Immers ging eten, meldde hij dat bij Ellen Bekkering van de expeditie met
de mededeling “Immers gaot etennnnnnn”, waarna hij ophing.
Op zeker moment keerde de heer Immers niet meer terug. Enkele jaren later bleek hij te
zijn overleden.
Zoetermeer, juni 2015, Ton Zwennes