DE VIJF VOCALEN

Herinneringen

Doordat deze website een tijd niet is aangepast, zijn de volgende berichten niet recent, maar vanwege de onderlinge verbondenheid die kenmerkend was voor De Vijf Vocalen maken we alsnog bekend dat enkele van onze collega's helaas zijn overleden. We hopen dat ze in onze herinnering blijven en dat het onderstaande daartoe een kleine bijdrage zal leveren.

Toon Weerdesteijn


In 2018 is Toon Weerdesteijn op 68 jarige leeftijd na een kort ziekbed overleden.
Tussen 1967 en 1972 was Toon in de zomer een gewaardeerde collega op de afdeling School- en Studieboeken.
Waren er logistieke problemen dan had Toon al snel een oplossing en de onverholen trots was dan door een speciaal soort glimlachje te herkennen. Dat gold ook voor humor die hij had. Die was van het onderkoelde soort. Lachsalvo's hoorden daar niet bij, maar ook daar zag je die glimlach weer verschijnen. Hij was wat je tegenwoordig (en misschien ook toen) een stille genieter zou noemen.

Als student van de HTS Wegastraat was het fijn om hem bij de groep te hebben, want het werk was zwaar, en met z'n forse postuur verzette hij letterlijk bergen werk.

Bij de reünies van 2009, 2014 en 2016 was hij van de partij en voelde zich duidelijk op z'n gemak tussen zijn oud-collega's. De glimlach was nog niet verdwenen en hij vertelde met trots over zijn werkzaam leven dat zich als docent voor de klas voltrok.

Bij het afscheid bij de laatste reünie in 2016 was Toon degene die luidkeels liet weten dat we nog eens een reünie moeten organiseren.
Als het er ooit nog van komt zullen we hem en zijn glimlach helaas moeten missen.

Jos van Gend


Eveneens op 68 jarige leeftijd is begin 2020 Jos van Gend overleden. Ook hij na een kort ziekbed.
Het zijn niet de enige paralellen met Toon. Aanvankelijk kwam Jos als gymnasiast van het Aloysiuscollege vakantiewerk doen bij De Vijf Vocalen. Het eerste jaar als nieuweling tegelijk met Toon, en in 1972 ook voor het laatst waarna hij in Groningen Nederlands ging studeren om uiteindelijk ook als docent voor de klas terecht te komen.

Kenmerkend was zijn gevoel voor humor. Altijd in voor een grap of een grol, maar ook hardwerkend. Aan het eind van een drukke werkdag nam hij nogal eens collega's mee naar de tennisbanen van zijn school waar hij de kloosterlingen een fles jenever gaf om oogluikend toe te staan dat ook niet-gymnasiasten zich door het struikgewas een weg naar de tennisbanen baanden.
Om na het sporten de dorst te lessen werd na afloop nog even café Balemans in de Mallemolen of de Palace Pub in het Noordeinde bezocht. Wat niet weg nam dat men de volgende morgen weer fris en vrolijk achter de toonbank stond.

Bij de tweede en derde reünie was Jos ook van de partij en kon zijn oud-collega's smakelijk vertellen over zijn docentschap Nederlands dat hem van Dokkum tot Weert bracht.

Ook hem missen we, maar zijn dankbaar hem te hebben gekend.

Wassenaar, november 2022
Rob Vogel